De C-Max kreeg een facelift, maar TPO’s autoreviewer Zandberg blijft weer doormijmeren over een andere Ford, zijn Crown Victoria Police Interceptor uit LA.
De P71 Police Interceptor van Zandbergen
Ford blijft een vrij schizofreen merk. In de VS bouwen ze nog steeds fijne V8-motoren (nu weer de 5.0 ‘Coyote’, heerlijk) en in Europa leveren ze ondertussen eco-krachtbronnetjes met een vlapakslagvolume van 1 liter. Hier kan je nog een Ka-tje bestellen en in Amerika niet. Omgekeerd geldt dat ook weer voor de kolossale Expedition en bijvoorbeeld de kloeke F150-pick up.
Toch schuift het concern de overzeese gamma’s steeds meer in elkaar. In Nederland krijgen we nu bijvoorbeeld ook de Edge en het transatlantische huwelijk wordt helemaal geperfectioneerd met de komst van de Mustang. Wat mij betreft een evenement van het kaliber Beatles-reunie.
In dit raspaardje wordt deze zomer bovendien een 2.3 Ecoboost-motor van 304 Pk gelepeld, kortom de ideale mix tussen American Muscle en Europese inventiviteit. De auto is het visite-kaartje van de One Ford-strategie, waarbij het merk dezelfde modellen over de hele wereld wil uitrollen.
Een van de eerste types die zowel in Nashville als in Groningen verkrijgbaar was, is – volgens mij – de Ford Probe en yep, laat ik daar toevallig nog een exemplaar (een ‘96 2.0 viercilinder van – jaja – 114 PK) van hebben gestald, ergens in een loods in Friesland. Er staan trouwens nog slechts 152 van op kenteken in Nederland.
De Ford die ik echter het meeste mis, is mijn Crown Victoria ’04 met die wonderbaarlijke 4.6 liter achtcilinder onder de USS Nimitz-achtige motorkap. Ik kocht dit black on black-beest acuut toen ik medio 2008 in California ging wonen. En ondanks zijn Mike Tyson-achtige umpfh nipte deze Crown Vic gemakkelijk 1 op 10 (liter, geen gallons), terwijl ik dan toch met 85 mph en de airco op een Arctische stand door de Mojavewoestijn (41 graden Celsius) zoefde.
U kent het model niet? Nou, als u ooit bij zo’n politierealityshow een patrolcar tijdens een high speed pursuit op een interstate een joyridertje met overmacht van het talud af hebt zien duwen, dan kent u hem wel.
Dat is dan namelijk de Ford Crown Victoria. Of om precies te zijn: de P71 Police Interceptor, waarbij alles extra severe duty is uitgerust: het onderstel, de motor en de transmissie. De brandstoftank is ook vergroot, waardoor je de hele nacht door Echo Park, Silver Lake en Los Feliz kan surveilleren, zonder dat je hoeft te tanken. Ik bezat de unmarked versie van deze onverwoestbare Police Interceptor, eentje met getinte ramen ook nog.
Uiteraard verdacht iedereen op de oneindige Freeways van Los Angeles mij er van dat ik vanzelfsprekend bij de Robbery-Homicide Division van de LAPD hoorde. Het doorgaans massieve verkeersaanbod week dus standaard voor mij uiteen als de Rode Zee voor Mozes’s staf. Als ik bij een supermarkt uitstapte gebeurde het daarnaast niet zelden, dat iemand vroeg: “Are you a cop?”
Almost, ma’am…
U kunt zich voorstellen dat ik aanvankelijk wat minder warme gevoelens koesterde voor de gefacelifte Ford C-Max, die ik onlangs op Mallorca mocht uitproberen. Dat ging echter snel over, de vernieuwde C-Max is namelijk aandoenlijk praktisch met z’n vakjes, laadjes en houdertjes. Iets wat mij – we gaan hier total disclosure – zeer aanspreekt sinds ik full blown-vader ben. Ik hoef niet meer zo nodig als een semi-Hank Moody met een losse linkerarm buiten langs het portier van mijn Crown Vic over Santa Monica Boulevard te grommen. Nu geef ik alles voor een dramaloos-ritje naar de Albert Heijn, of opa & oma. En dat biedt deze C-Max.
Geloof me, een koter die op de achterbank een speen of knuffel verliest, levert een hachelijker verkeerssituatie op, dan Paris Hilton die blind de valet van het Four Seasons verlaat in haar babyblauwe Bentley (bij beide gevallen spreek ik uit directe ervaring). In de gemiddelde middenklasser is zo’n peuter-attribuut namelijk dik tien gillende kilometers (en een stukje vluchtstrook) zoek, bij de Grand C-Max vis je hem bij 120 km/u met een achterwaartse armslag tussen de separate stoelen binnen twee seconden terug. Die tussenruimte fungeert ook meteen als DMZ tussen broeder/zuster-twisten.
In deze Grand-versie kan je hier natuurlijk een bank van maken en je pulkt zomaar twee extra stoelen (heel ingenieus) uit de achterbak. Hierdoor kan je als daddy zomaar twee vriendjes van je kids en een ouder extra (die leuke moeder) meenemen naar Dierenpark Emmen. Dat hoeft dan niet meer met twee auto’s, da’s dus eco. Je laadt de passagiers overigens gemakkelijk in via de twee schuifdeuren, die het uiterlijk van de Grand C-Max natuurlijk totaal verwoesten. Want uh, mooi is ie zeker niet. Maar dat geeft niks, dit is de ideale Papa-Ford en papa’s zijn het nieuwe sexy.
En waar facelifts van andere auto’s doorgaans een ander achterlichtje omvatten, daar heeft deze C-Max – geïntroduceerd in 2011 – een ware evolutie ondergaan. Zie het als Steve Austin/De Man van 6 Miljoen voor en na zijn crash. De C-Max is bijna bionisch geworden met al die technische snufjes -en voorzieningen, die het voorheen nog moest ontberen. Zo is nu Ford’s nieuwste navigatie-, communicatie- en audiosysteem (Sync 2) gemonteerd met functies, die ook nog vocaal bediend kunnen worden. Met de nieuwe camera blijkt de C-Max in staat om ook verkeersborden lezen, resulterend in aangenaam subtiele hints op het dashboard. Via een aan deze camera gekoppeld radar kan de Max ook automatisch netjes afstand houden tot het overige verkeer en – indien gewenst – zelfstandig afremmen. Veel vorige Fords konden al automatisch inparkeren, maar – heus – niet uitparkeren. Ook konden ze niet zelf vooruit of achteruit insteken. Deze kan dat allemaal. Waarvoor hulde.
Tel daar kiene snufjes als LED-dagrijverlichting, adaptief grootlicht en Ford’s befaamde via een voetvolley automatisch te openen achterklep en je mag concluderen dat de C-Max op souplesse ver voor het MPV-peloton is uitgedemarreerd. Bovendien is de prijs-kwaliteitsverhouding voor die bult hightech bij Ford de beste in de markt. Wegligging is sinds de introductie van de eerste Focus een typische Ford-forte en de C-Max loopt ook op railsjes, al geldt dat ietsjes minder voor de Grand C-Max, die bij doordeweeks gebruik sportiever dan gemiddeld spoort, maar die ook weer niet meteen is uitgedokterd voor de haarspeldbochtjes op Mallorca.
Met de award-winnende ecoboostmotoren was al weinig mis, maar ze zijn weer iets verfijnder. Het allerlekkerst is de 1.5 Ecoboost van 150 PK, die smeuïger presteert dan de 100/125PK 1.0-versie. Reken uiteraard op een iets hoger verbruik bij deze 1.5, circa 1 op 14. Er zijn natuurlijk ook diesels, zoals de 1.5 TDCi, die in beide versies (95 en 130 PK) overigens een zakelijke bijtelling heeft van 20 procent, maar dan alleen – welkom in Nederland – bij de reguliere C-Max, niet de Grand. De dikste zelfontbrander (de 2.0 TDCi) levert 150 PK.
De vanafprijs voor de C-Max is een schappelijke 21.495 euro en voor slechts 1200 euro extra (bij alle versie’s) krijg je de Grand C-Max. Da’s fideel voor die twee standaard schuifdeuren en nog twee extra zitjes achterin.
De versies die ik reed (de 1.5 Titanium Edition en de dito 2.0 TDCi met alle toys) zitten dicht tegen de 30.000 piek aan. De C-Max valt trouwens onder het One Ford-beleid en is tevens verkrijgbaar in de States. Dus mocht ik andermaal die kant opgaan voor een paar jaartjes, dan zou ik er als toegewijd daddy zo eentje aanschaffen. Of, eh…
