De ontmoetingen met ondernemers het afgelopen jaar leerde me dat een kil bedrijventerrein weinig zegt over het bedrijf dat er gevestigd is. Dat geldt ook voor ISOLEASE, het bedrijf van Corine van den Houten, gevestigd tussen grote blokkendozen: “Boring stuff made fun!”
Het gemakkelijke aan ondernemers interviewen is dat het per definitie mensen zijn die in ieder geval één keer in hun leven een niet voor de hand liggende beslissing hebben genomen. If you play by the rules, word je geen ondernemer in Nederland.
Zo’n beslissing om voor jezelf te beginnen zorgt vaak voor een vertellenswaardig verhaal, ook bij Corine. Want wat blijkt? Het bedrijf ISOLEASE was er nooit geweest zonder een prachtig paard, een schimmel genaamd Truus.
“Oké, ik ga het gewoon vertellen, hier is ’t ding,” begint Corine haar verhaal, “ik was een echt paardenmeisje. Ik verzorgde een heel talentvol paard, een schimmel. Ze heette eigenlijk Grey Mae maar ik noem haar Truus. Ze kon meerdere disciplines, niet alleen springen maar ook dressuur. Als je veel met zo’n paard werkt wordt het echt je kind.”
De eigenaar van Truus wilde haar verkopen voor een flinke smak geld: “Dat ging om tienduizenden guldens. Maar ik wist ook aan wie het paard verkocht zou worden, en dat die man haar niet goed zou verzorgen. Dan zou ze twee jaar later terug te vinden zijn in de bitterballen.”
Corine van den Houten
Corine besloot op 18-jarige leeftijd zelf een poging te doen Truus te kopen. Ze had aardig wat gespaard – ze kon toen ook al goed met geld omgaan – maar bij lange na niet genoeg om de potentiele koper te overbieden. Toch besloot de eigenaar Truus aan Corine te verkopen: “Hij wist dat ze bij mij in goede handen was, en hij zag ook hoe graag ik het wilde.”
Waar de aankoop van een paard al een rib uit je lijf is, is het onderhoud nog veel duurder: “Dan heb je opeens een paard. Je moet eens weten wat zo’n dier eet op een dag.” Truus stond in de Rotterdamsche Manege, even chic als kakkineus, en dus met hoge stalkosten: “Maar ik wilde haar daar houden omdat ze daar de beste faciliteiten hebben.”
Corine besloot het studeren voor de avonduurtjes te bewaren en als intercedent te gaan werken bij een uitzendbureau dat ze het hele gesprek consequent ‘Traumateam’ blijft noemen. Op die manier kan ze haar eigen hoofd én het hoofd van Truus boven water houden.
Via het uitzendbureau vond ze een baan die beter bij haar paste “Op een gegeven moment kwam er een vacature voorbij waarin werd gezocht naar een KAM-coördinator. Je bent dan verantwoordelijk voor kwaliteit, arbeidsomstandigheden en milieu binnen een bedrijf. Ik kon niemand vinden voor die baan, dus ik heb de eigenaar van dat bedrijf gebeld met goed en slecht nieuws: het slechte nieuws is dat ik er niemand voor kan vinden, het goede nieuws is dat ik het zelf wel wil doen.”
In haar werk als KAM-coördinator zorgde Corine ervoor dat het bedrijf aan allerlei eisen voldeed en zodoende over de juiste certificeringen beschikte om het bedrijf draaiende te houden.
Ze was goed in wat ze deed en ze realiseerde zich dat veel bedrijven behoefte hebben aan een service waardoor ze altijd aan de verplichte kwaliteitseisen voldoen. Dat bracht haar op het idee van ISOLEASE: “Een bedrijf geeft aan wat ze nodig hebben, ik schat in hoeveel tijd ik daarmee kwijt ben en op basis van een maandelijks bedrag zorg ik dat je aan de gestelde eisen blijft voldoen. Niet alleen om certificeringen te krijgen, maar ook om echt kwaliteit van het bedrijf te waarborgen. ISO is de verzamelnaam voor de organisatie die de normen beheert. Als je aan norm nummer 9001 voldoet dan ben je ISO 9001 gecertificeerd, daar zorgen wij voor, dat kun je bij ons leasen: vandaar de naam ISOLEASE.”
Een eigen zaak beginnen bleek een goede keus: “MKB-ers hebben talent voor wat ze al doen, maar hebben hulp nodig bij dit soort zaken. Het gaat vaak om ogenschijnlijk eenvoudige zaken. Ik gebruik als voorbeeld vaak de mop over het konijn dat elke dag bij de bakker komt vragen of er ook worteltjestaart is. Steeds moet de bakker nee verkopen, totdat hij besluit toch maar een worteltjestaart te bakken. Het konijn komt weer vragen of er ook worteltjestaart is en de bakker zegt trots dat hij net klaar is met bakken. Het konijn antwoord: ‘Vies he.’ Dat had dus voorkomen kunnen worden als hij gewoon even had doorgevraagd bij dat konijn: Wilt u graag een worteltjestaart dan?”
ISOLEASE bleek een succesvol idee, al snel moest Corine iemand in dienst nemen: “Dat doet pijn, je wil het in eigen hand houden en voor het eerst iemand aannemen is eng. Weet je hoe duur een werknemer is?” In die stelling zit de nodige frustratie, blijkt ook uit de twee brieven die Corine aan Mark Rutte schreef voor ThePostOnline (deel 1, deel 2):
En trouwens, leg me dan meteen even uit waarom ik twee (2!) jaar moet doorbetalen voor een zieke medewerker. Enig idee hoe dat op een klein bedrijf drukt? Ja, ja: verzekeringen, best kostbaar ook. Ik ken ondernemers die er bijkans failliet aan gingen.
Inmiddels telt ISOLEASE acht vaste medewerkers en tien mensen die op te roepen zijn wanneer nodig. Volgens Corine wordt het MKB’ers veel te moeilijk gemaakt medewerkers aan te nemen: “Nederland draait op het MKB. Het MKB zorgt voor werkgelegenheid, maar de regeldruk en de verplichtingen van de werkgever zijn zo groot dat het voor kleinere ondernemers doodeng is om iemand aan te nemen. Dat ik die twee jaar moet doorbetalen voor een zieke werknemer maakt dat ik een enorm risico neem als ik iemand aanneem.”
Het doorzettingsvermogen waarmee ze ISOLEASE opzette, is ook terug te zien in een aantal andere opvallende activiteiten van Corine. Zo kreeg ze via social media Vodafone op de knieën, waar ze nog een goede som geld van tegoed had. Via diezelfde social media wist ze Menzis zo ver te krijgen voor een vrouw met ondraaglijke clusterhoofdpijn een behandeling te vergoeden: “Ja, daar zat ik ook achter!”
Je vastbijten en niet meer loslaten, dat lijkt het credo van Corine als ze ergens onrecht in ziet: “Ik kan heel slecht tegen onrecht, er werd dit jaar ingebroken bij ISOLEASE, alles werd meegenomen of gesloopt. Er werd ook een iMac gestolen, via een GPS-tracker kon ik die opsporen. Hij bleek in een flat in Amsterdam te staan, maar de politie kon er niks aan doen, omdat de locatie niet precies genoeg zou zijn. Je moest eens weten hoeveel telefoontjes ik heb gehad van brede knokploegtypes die mijn spullen wel even wilde ophalen in Amsterdam. Daar ben ik natuurlijk niet op in gegaan, maar frustrerend is het wel dat er niets gedaan wordt.”
Inmiddels ziet het kantoor van ISOLEASE er weer gezellig uit, er loopt een kleine teckel rond en aan de muur hangen canvas doeken die helemaal zijn volgeschreven met bedankjes van klanten. De filterkoffie smaakt prima, hoewel Corine zich daar zorgen om maakt: “Ik drink geen koffie, dus ik weet niet of het goed is zo. Straks schrijf je nog dat de koffie niet te drinken was!”
En Truus? Truus heeft dankzij de ondernemende Corine een prachtige oude dag gehad: “Ze is vorig jaar op 30-jarige leeftijd overleden, ze heeft een mooi pensioen gehad in een kudde in Drenthe. Het is het allemaal waard geweest.”
